عرش الهی ، مرکز بی نهایت شماره ای اتصال با آفریده هاست.
هر کس از هر جا و هر زمان و به هر زبان می تواند با این مرکز ، گفتگو کند.
بی آنکه خطی روی خطی بیفتد.
خدا در مرکز ملکوتی دعا ، هر لحظه آماده دریافت پیام « نیاز» است.
هفده رکعت نماز در پنج نوبت ، کد تماس با خداست که در عدد «17 – 24434 »
خلاصه می شود.
کسی که روزی پنج بار با او تکلم می کند ، از تنهائی در می آید ، کلیم خدا می شود و
احساس بی پناهی نمی کند.
خدا که آن سوی خط تماس است ، دوست دارد در خوشی ها هم سراغ از او بگیریم،
نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردسرمی افتیم.
بی معرفتی است که وقتی « مضطر» می شویم از اورژانس « دعا» استمداد کنیم و انتظار
کمک فوری داشته باشیم.
او همیشه گوش به زنگ ماست .
مائیم که گاهی حوصله حرف زدن با او را نداریم.
یا تماس و دعوت او را بی جواب می گذاریم.
شیطان سعی می کند در جبهه معنوی ، رابطه ما با خدا را قیچی کند ،
یا روی خط نیایش « پارازیت ریا » بیندازد. مکالمه ما با مرکز ، نباید قطع و وصل شود ،
یا صدایش خش خش داشته باشد.
باید « دیش » رحمت گیر را بر بام بلند نیایش نصب کنیم و دریافت کننده دل را روی طول موج
« اجابت » تنظیم کنیم ، تا صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد.
اگر « امن یجیب » که رمز اجابت است نتوانست خط ما را باخدا مرتبط سازد ،
باید دید کدام گناه و غفلت موجب قطع تماس شده است؟
گاهی قساوت دل و غذاهای حرام و دوستان بد ، در سیستم ارتباطی ما با خدا اختلال ایجاد
می کنند و خطوط تماس را می پوسانند و صدایمان به خدا نمی رسد.
برای وصل مجدد خط ، هم پرداخت هزینه لازم است و هم تعهد.
هزینه اش، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است ،
تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم صبر و ستاریت خدا سوء استفاده نکنیم، والا همیشه در
معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.گاهی تنها یک « یا رب » خالصانه ، یک آه برخاسته از دل ،
یک قطره اشک ندامت ، یک دل شکسته و یک توسل بی ریا ، ما را به خدا وصل می کند.
پیش شماره ارتباط با خدا ، حمد و ثناء و صلوات است .
اگر محبت و معرفت « اهل بیت » را داشته باشیم « آل محمد» به ما خط می دهند ،
آنگاه می توانیم یا چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم .
« ولایت » تلفن همراه ما برای تماس با شبکه ملکوتی خداست.
حیف است که در جهل ارتباطات ، با خدا و رسول و اهل بیت ، رابطه نداشته باشیم.
